Me dimrin që po afrohet dhe në zi për humbjen e një kolegu të vrarë, personeli i një spitali në ish-qytetin e okupuar ukrainas të Izjumit po i zhvendos operacionet në bodrum, në përgatitje për ditët e ftohta.
Stafi mjekësor nuk po mund t’i tejkalojë lehtë vuajtjet vdekjeprurëse përgjatë gjashtë muajve nën okupimin rus.
Stafi i spitalit ka kaluar katër muaj duke kryer operacione në bodrum gjatë ditëve të hershme të luftës dhe pas okupimit rus të Izjumit. Teksa dimri po afrohet, ata po mendojnë t’i kthejnë operacionet në bodrum, ku disa njerëz edhe kanë jetuar.
Spitali ishte e vetmja qendër mjekësore që qëndroi e hapur kur trupat ruse morën Izjumin në kontroll në fillim të marsit. Qyteti u kthye në duart e ukrainasve muajin e kaluar, gjatë një kundërofensive që u dha një goditje të fortë synimeve të Moskës në luftë.
Shenjat rreth kompleksit spitalor që paralajmërojnë për mina po zhduken një nga një, teksa xhenierët e palodhshëm ukrainas po e pastrojnë çdo cep. Vragat nga ajo që ka ndodhur këtu – ndaj ndërtesave dhe ndaj njerëzve që kanë ofruar dhe kanë marrë trajtim – do të marrin më shumë kohë për t’u shëruar.
Mjekët, ndihmësmjekët, infermierët dhe patologët e paktë që kanë qëndruar gjatë okupimit rus ishin e vetmja shpresë për banorët e Izjumit, teksa qytetit i shtoheshin shpejt të sëmurët dhe të plagosurit.
Serhiy Botsman, ndihmësmjek i cili e ka të vështirë t’i harrojë momentet e pranimit të civilëve të pashpresë me lëndime të tmerrshme, kështu e përshkruan situatën aktuale: “Askush nuk dëshiron të vijë dhe të na ndihmojë”. “Jam i lodhur. Jam aq i lodhur. Qe shtatë muaj, askush s’ka ardhur të na zëvendësojë. Dhe, si mund të largohem unë duke e ditur që askush s’do të vijë për të na ndihmuar?”.
Ai ka thënë se disa njerëz kanë ardhur për të kërkuar ndihmë për trajtimin e lëndimeve që kanë refuzuar t’i shpjegojnë, por që janë dukur si torturë.
Kuznetsov jetoi në bodrum deri në korrik. Dy barela me rrota dhe një shtrat i ulët shërbenin si tavolina operimi. Dhoma ishte aq e ftohtë saqë “për t’i injektuar solucionet, duhej t’i ngrohnim ato me trupin tonë”, rikujton ai.
Elektricisti që arriti t’i mbante dritat ndezur me një gjenerator me naftë ishte po aq i rëndësishëm sa kirurgu në këtë mjedis të vështirë.
“Ai ishte gjithmonë i kujdesshëm. Njerëzit vdisnin, por ai kujdesej për fëmijët e tyre, për të afërmit e tyre, për nënat e tyre. Ai gjithmonë thoshte: ‘Ky është i biri i dikujt, babai i dikujt, bashkëshorti i dikujt’”, ka thënë Valentyna Bachanova, kolege që pa vrasjen e tij.”Sigurisht, është e kotë të provosh të debatosh me dikë të armatosur”.
Komandanti i ushtarit kishte shkuar t’i merrte deklaratat e dëshmitarëve, por, përtej kësaj, stafi i spitalit nuk e di se çfarë ka ndodhur me vrasësin.
