Është i vogël numri i urimeve që ka marrë presidenti rus Vladimir Putin pas atyre që ai i quan zgjedhjet në vendin e tij. Njëri prej tyre është ai nën të cilin është emri i presidentit të Serbisë, Aleksandar Vuçiq, një njeri regjimi i të cilit është nën vëzhgimin e opinionit vendas dhe ndërkombëtar pikërisht për shkak të vjedhjes së zgjedhjeve të dhjetorit. Çdo ngjashmëri nuk është e rastësishme.
Përderisa liderët evropianë deklaruan qartë se zgjedhjet në Rusi nuk mund të quhen me atë emër, presidenti i Serbisë u mburr se e uroi Vladimir Putinin për fitoren e tij.
Dhe kështu ai iu bashkua edhe një herë grupit që përfshin presidentin kinez Xi Jinping, udhëheqësin e Koresë së Veriut Kim Jong Un, presidentin palestinez Mahmoud Abbas dhe liderët e Azerbajxhanit, Bjellorusisë, Kazakistanit, Kirgistanit, Taxhikistanit dhe Uzbekistanit… Sepse aty erdhën duartrokitjet. Putin, pas së cilës fitoi 87 për qind të pabesueshëm në zgjedhjet presidenciale.
Nga ana tjetër, nga Europa ka pasur mesazhe se nuk ka arsye për të uruar, sepse këto zgjedhje nuk kanë qenë as të drejta e as të ndershme dhe se rezultati dihej paraprakisht.
Edhe pse situata politike dhe fuqia e presionit të regjimit në Serbi nuk është ende afër asaj në Rusi, është e pamundur të mos shihen ngjashmëri. Këtë e ka thënë në një prononcim për Nova edhe kryetarja e Lëvizjes Evropiane në Serbi, Jelica Minić.
Para Vuçiqit, Sheshelit dhe Dodikut
“Presidenti Vuçiq, me pak hezitim, e uroi Presidentin Putin për suksesin e tij në zgjedhjet jodemokratike në Rusi, një vend që po bën një luftë agresive dhe po likuidon sistematikisht opozitën. Kësaj i kanë paraprirë mesazhet e urimit të liderit të radikalëve serbë, Sheshel dhe të presidentit të Republikës Srpska, Dodik, të cilët në mesazhin e urimit shkruanin se “fitorja e presidentit Putin u përshëndet me gëzim në popullin serb”. Logjika e urimit në emër të popullit serb është e qartë: bota serbe e përgëzon botën ruse”, thotë Minic dhe shton se duke pasur parasysh se vetëm tetë për qind e popullsisë së botës jeton në sisteme politike demokratike, nuk duhet të jetë çudi që ka asnjë urime nga ajo pjesë e botës.
E pyetur nëse ka ngjashmëri mes regjimeve në Serbi dhe Rusi dhe se kjo mund të shihet në shembullin e zgjedhjeve, Minic thotë:
“Ngjashmëritë janë të padyshimta, por në Serbi ka potencial për ndryshim, ndërsa në Rusi nuk shihet një potencial i tillë. Edhe pse, shumë rusë, të cilët ikën nga lufta dhe sot jetojnë në Serbi, nuk e zgjodhën Putinin. Ai mori vetëm 3 për qind të votave të tyre, ndërsa njëri nga kundërshtarët mori 67 për qind dhe dy të tjerët nga 1 për qind. Në shembullin e diasporës, Putini humbi zgjedhjet. Dhe ky është një mesazh”.
Nga 58 për qind e Vuçiqit në 87 për qind të Putinit, që fituan në zgjedhjet presidenciale, së pari qëndron ndryshimi i Kushtetutës dhe më pas arrestimi i kundërshtarëve, “vrasja e opozitës” dhe shtypja e plotë e mediave të pavarura.
Si arriti Putini në këtë përqindje?
Opozita e arrestuar dhe kontrolli i medias
Para së gjithash, duke ndryshuar Kushtetutën në vitin 2020, e cila praktikisht i lejon Putinit të qëndrojë në pushtet deri në vitin 2036. Nëse kjo ndodh, ai do të bëhej sundimtari më jetëgjatë i Rusisë, duke tejkaluar liderin komunist Jozef Stalin dhe perandoreshën Katerina e Madhe që mbajtën pushtetin për më shumë se 30 vjet.
Kundërshtarët e tij kanë paralajmëruar për dekada se Putini nuk i lë asgjë rastësisë. E njëjta gjë ishte edhe me këto zgjedhje. Dokumentet sekrete të Kremlinit, të siguruara nga mediat perëndimore, zbuluan se rreth një miliard euro janë shpenzuar për operacionin që bëri të mundur vjedhjen e zgjedhjeve. Segmentet kryesore, si në të gjitha vitet e mëparshme, ishin formimi i opinionit publik sipas dëshirës së tij, propaganda për luftën në Ukrainë dhe “largimi” i opozitës.
Shumë, si Vladimir Kara-Murza , janë ende në kazamat.
Ajo pak që mbeti nga opozita në Rusi u pengua të luftonte.
Kështu, Boris Nadezhdin dhe Ekaterina Duntsova – kundërshtarë të vërtetë të Putinit – u përjashtuan menjëherë nga gara zgjedhore. Në vend të tyre, në fletën e votimit ishin Nikolai Karitonov, Leonid Slutsky dhe Vladislav Davankov – kundërshtarë të kontrolluar.
Serbia tani për tani është ende larg një skenari të tillë dhe deri kur do të shohim…
