Dy fitoret kryesore të Serbisë në politikën e jashtme – ndalimi i Kosovës në derën e UNESCO-s dhe vetoja e Rusisë në Këshillin e Sigurimit të OKB-së për vendimin e Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë për gjenocidin në Srebrenicë – janë dy fitore virtuale, por në fakt dy humbje të mëdha.
Ky është thelbi i fushatës “fituese” kundër pranimit të Kosovës në UNESCO.
Pra, kush do të kujdeset për trashëgiminë serbe? Asnje!
Shqiptarët e Kosovës janë të “mallkuar”, thotë presidenti i Serbisë.
“Kosova është si ISIS”, thotë shefi i diplomacisë, nënshkrues i Marrëveshjes së Brukselit për normalizimin e marrëdhënieve dhe bashkëpunimin e gjithanshëm ndërmjet Serbisë dhe atij “ISIS”.
Shqiptarët duan të përvetësojnë, të shpallin “vende të shenjta serbe” shqiptare!
Përfaqësuesit më të lartë të shtetit e dinin se një gjë e tillë ishte e pamundur. Ata e dinë gjithashtu se në dokumentin e Ahtisaarit, i cili është miratuar në Prishtinë si themel i Kushtetutës së Kosovës, shkruhet: “Të gjitha kishat dhe manastiret serbe në Kosovë, e gjithë prona dhe pasuria e tyre janë pronë e patjetërsueshme e Kishës Ortodokse Serbe me selia e saj në Beograd”!
Në mars të vitit 2004, u publikua një film dokumentar për djegien dhe rrënimin e kishave dhe manastireve serbe, me mesazhin se shqiptarët e Kosovës janë, si të thuash, gjenetikisht, “shkatërrues të faltoreve serbe” dhe se nuk mund t’i mbrojnë ata.
Kështu thuhet dhe shkruhet, pavarësisht se dhjetëra mijëra shqiptarë janë pasardhës të “dukësve të manastirit” të famshëm, familjet dhe fiset fisnore të të cilëve, për më shumë se katër shekuj, mbrojtën kishat dhe manastiret serbe, madje humbën jetën në mbrojtje të tyre. .
Menjëherë pas Luftës së Parë Ballkanike dhe çlirimit të Kosovës,
Mbretëria e Serbisë i dekoroi me çmimet e saj më të larta gjokset e atyre dukësve të manastirit shqiptarë.
Fushata e Serbisë në UNESCO ofendoi pasardhësit e tyre.
Një film tjetër për prishjen dhe djegien e më shumë se 200 xhamive, teqeve dhe medreseve në Kosovë në prill dhe maj 1999 u fsheh nga bota, duke përfshirë edhe Serbinë.
Po të ishte shfaqur ai film, do të dihej se trashëgimia islame u shkatërrua nga shteti i Millosheviqit, forcat e tij ushtarake, policore dhe paramilitare dhe se, pesë vjet më vonë, ekstremistët e Kosovës sulmuan barbarisht kishat dhe manastiret serbe.
Është e pandershme të anatemosh vetëm krimin e dikujt tjetër, por të heshtësh për të vetin.
Pretendimet se nuk ka trashëgimi shqiptare në Kosovë, se shqiptarët atje janë sterilë shpirtërisht, se të gjitha xhamitë e tyre janë ndërtuar nga turqit dhe se ata nuk kanë ndërtuar as një shatërvan janë afër nazizmit.
Vetoja ruse e rezolutës britanike në Këshillin e Sigurimit të Kombeve të Bashkuara është një humbje, jo një fitore e madhe për Serbinë.
Veto, në fakt, në vendimin e Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë në Hagë, dhe nuk ka veto apo gjykatë në këtë botë mbi atë vendim, se është kryer një gjenocid ndaj boshnjakëve-muslimanëve në qytetin e Srebrenicës, dhe se As populli serb dhe as shteti nuk janë përgjegjës për atë gjenocid lokal, por vetëm autorët e masakrës, me emër dhe mbiemër!
Duke kërkuar nga Rusia që me veton e saj “të mbrojë popullin serb nga vula gjenocidale”, presidenti i Serbisë, deshi apo jo, e identifikoi gjithë popullin serb me autorët e krimit të madh në Srebrenicë.
Një “mbrojtje” e tillë, dhe jo Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë apo rezoluta britanike, tërhoqi një shenjë barazie mes popullit serb dhe një grupi vrasësish.
Në të njëjtën kohë, Serbia e legjitimoi veten si të jashtëligjshme nga gjykata dhe drejtësia ndërkombëtare, dhe Rusia, për shkak të nxitjes së konfliktit të Serbisë me Perëndimin, mezi priste të “mbronte” të jashtëligjshëm.
Si vetoja ruse e Srebrenicës, ashtu edhe votimi i UNESCO-s për anëtarësimin e Kosovës e sollën Serbinë në konflikt me shumicën dërrmuese të anëtarëve të BE-së, me të gjitha vendet e fuqishme të Perëndimit dhe me të gjitha vendet në mjedisin e saj.
Është një disfatë dhe një disfatë e madhe për një vend që është kandidat për anëtarësim në Bashkimin Evropian, jo euroaziatik apo afrikan, dhe që ka ambicien të jetë një shtyllë e stabilitetit dhe pajtimit në Ballkan, i shqyer nga ende i pashëruar. plagët e luftës dhe urrejtjet e pashuara.
Fitoret, të cilat janë disfata, pengojnë edhe lëvizjet politike më të mira strategjike: Marrëveshja e Brukselit, afrimi i Serbisë dhe Shqipërisë, Serbisë dhe BiH, vizitat në Srebrenicë dhe dërgimi i postës për viktimat e gjenocidit të Srebrenicës, siç shkruhet në obeliskun e bardhë. në varrezat atje.
Ta imagjinojmë se Serbia e ka respektuar obligimin nga Marrëveshja e Brukselit, që të mos pengojë integrimin ndërkombëtar të Kosovës.
Dhe se Serbia e mbështeti rezolutën britanike në Këshillin e Sigurimit të OKB-së, se i drejtohej Gjermanisë, e cila ishte e para dhe më e egra që dënoi Holokaustin dhe çdo krim të kryer nga nazistët.
Çfarë do të ndodhte?
Serbia do të lartësohej para Evropës dhe mbarë botës.
Ajo do të arrinte, vërtet, dy fitore të mëdha.
Dhe si kjo?
Marrëdhëniet serbo-shqiptare u errësuan, marrëveshja e Brukselit është në rrezik, gjithçka është kyçe në Bosnje, për shkak të votimit të UNESCO-s marrëdhëniet e Serbisë me Malin e Zi dhe Maqedoninë janë ftohur, serbët e Kosovës kanë frikë se do të paguajnë për patriotizmin antishqiptar në Beograd.
Dehja e urrejtjes shkon deri aty sa, në disa portale të Beogradit, gëzohen për festën e përgjakshme të terroristëve islamikë në Paris.
“Kjo është hakmarrja juaj për UNESCO-n, për mbështetjen e plaçkitjes së vendeve të shenjta serbe në Kosovë”!
Morbide.
E rrezikshme.
Autori është shkrimtar dhe ish-ministër i Punëve të Jashtme të Serbisë dhe Malit të Zi
Teksti u botua në Danas më 18 nëntor 2015.
