Polonia, vendi që, së bashku me shtetet baltike, paralajmëroi më me zë të lartë për kërcënimin nga Kremlini edhe para se Vladimir Putin të niste një pushtim të plotë të Ukrainës, është superfuqia e re ushtarake evropiane. Ai vend me rreth 38 milionë banorë është nga të paktat shtete anëtare të NATO-s që prej kohësh përmbush detyrimin për të ndarë dy për qind të PBB-së për mbrojtje dhe në mars 2022, menjëherë pas fillimit të agresionit rus në Ukrainë, miratoi një ligj që përcakton ndarjen e tre për qind të PBB-së – për mbrojtjen duke filluar nga ky vit, i ndjekur nga planet e realizuara së shpejti për të ndarë më shumë se katër për qind të PBB-së për ato qëllime, që tejkalon shumë kontributin relativ të të gjitha vendeve të tjera të NATO-s, duke përfshirë vendet. si Kanadaja dhe Gjermania.
Përveç armatosjes me armë dhe pajisje ushtarake të fundit perëndimore, ndërkohë që sasitë e mëdha të porositura ende nuk janë dorëzuar, polakët po zbatojnë gjithashtu plane për më shumë se dyfishimin e madhësisë së forcave të tyre ushtarake – plani është për të rritur numrin e ushtarëve në 300,000, gjë që do ta bënte ushtrinë polake më të madhen në Evropë.
Por as Varshava nuk ndalet me kaq. Së fundmi ata njoftuan se kanë filluar ndërtimin e fortifikimeve të mëdha përgjatë kufijve të tyre me Rusinë dhe Bjellorusinë. Bëhet fjalë për një shumë serioze prej 2.55 miliardë dollarësh, që do të shpenzohen për ndërtimin e gardheve, fortifikimeve të ndryshme, mbjelljen e pyjeve e të ngjashme, si mburojë ndaj agresionit të mundshëm rus.
Kjo ndërmarrje polake thekson faktin e rëndësishëm se fortifikimet kufitare mund të ndihmojnë në ngadalësimin, pengimin dhe shtypjen e përparimit të armikut, lehtësimin e forcave të veta për detyra më të gjera luftarake dhe shpëtimin e jetës së ushtarëve, siç është Elisabeth Braw , një kolumniste gazete dhe bashkëpunëtore e lartë. në Atlantic think tank, Foreign Policy. shkruan në analizën e saj
Disa vende janë të bekuara me natyrën, kështu që edhe pse Finlanda është afër Rusisë, të paktën ka shumë pyje përgjatë pjesëve të mëdha të atij kufiri. Gjatë Luftës së Dimrit të viteve 1939-40, kur finlandezët mbrojtën me vendosmëri vendin e tyre kundër Ushtrisë së Kuqe pushtuese dhe shkaktuan humbje poshtëruese për rusët, mbrojtësit finlandezë përdorën pemët në avantazhin e tyre dhe ngadalësuan në mënyrë dramatike ushtrinë sovjetike në atë që ata në Moskë. , si dhe komandantët në terren, menduan se do të ishte një ecje e lehtë.
Projekti i Mburojës Lindore
Sidoqoftë, ushtria finlandeze e përmirësoi gjithashtu atë mbrojtje natyrore. “Ne kemi një histori të gjatë të ndërtimit të fortifikimeve, veçanërisht kur bëhet fjalë për mbrojtjen bregdetare dhe mbrojtjen e bazave tona ajrore,” tha gjeneralmajori në pension Pekka Toveri , një ish-kreu i inteligjencës ushtarake finlandeze dhe një anëtar aktual i parlamentit finlandez. “Ata mbrojnë njësitë dhe pajisjet, dhe njësitë në pozicione të ngulitura gjithashtu mund të mbrojnë terrenin kyç me më pak trupa krahasuar me ushtarët në të hapur.”
Polonia gjithashtu ndan disa qindra kilometra kufi me Rusinë, si dhe Bjellorusinë, por është shumë më e varfër në pyje se Finlanda, megjithëse ka disa ligatina. Derisa regjimi i diktatorit bjellorus Aleksandër Lukashenko vendosi ta kthejë emigracionin ilegal në një armë në vitin 2021 dhe të dërgojë mijëra emigrantë përtej kufirit bjellorusi në Poloni, Letoni dhe Lituani, këto tre vende kishin shumë pak fortifikime kufitare të çfarëdo lloji. Që atëherë, Polonia ka ndërtuar një mur çeliku përgjatë kufirit të saj me Bjellorusinë, dhe Letonia dhe Lituania kanë ngritur gardhe.
Ushtria Polake/Ilustrim (Foto: Profimedia)
Megjithatë, ndërsa një mur çeliku do të ndalojë emigrantët, sigurisht që nuk do t’i pengojë ushtarët dhe trupat luftarake rusë apo bjelloruse, kështu që së fundmi kryeministri polak Donald Tusk njoftoi projektin “Mburoja Lindore”, një plan që synon të bëjë pikërisht këtë. “Ne duam që kufiri ynë të jetë i sigurt në kohë paqeje dhe i pakalueshëm në kohë lufte,” tha Tusk në një ceremoni përkujtimore të Luftës së Dytë Botërore muajin e kaluar, siç ishte raportuar më parë nga Bloomberg. Projekti, siç raporton Bloomberg, përfshin ndërtimin e fortifikimeve të reja, rrethimin, modifikimin dhe transformimin e formës së terrenit dhe ripyllëzimin përgjatë 400 kilometrave të kufirit tokësor dhe ndërtimi, siç raporton Foreign Policy, tashmë ka filluar.
Vetë qytetarët polakë e mbështesin planin – pak para njoftimit të Tusk, kur u pyetën nëse Polonia duhet të ndërtojë fortifikime (tela me gjemba, bunkerë, llogore) në kufirin me Rusinë dhe Bjellorusinë, 64.3 për qind e polakëve u përgjigjën po, ndërsa vetëm 16.5 për qind e kundërshtuan një lëvizje të tillë. . Meqenëse Polonia tani akordon më shumë se katër për qind të PBB-së për mbrojtjen, kushtimi i më pak se 10 për qind e buxhetit të këtij viti për këtë projekt duket i vlefshëm për këtë përpjekje për të forcuar mbrojtjen.
Mësime nga lufta në Ukrainë
Edhe në një vend, buxheti i mbrojtjes i të cilit për vitin 2024 është rreth 29 miliardë dollarë, 2.24 miliardë dollarë nuk janë një shumë e vogël parash, por nëse pyjet, kalatë dhe gardhe mund ta mbajnë armikun larg ose të paktën përkohësisht ta shpërqendrojnë atë, janë para të shpenzuara mirë sepse kalatë mund të marrin një goditje që përndryshe do të pësohej nga forcat ushtarake.
“Në përgjithësi, një kufi fiks duhet të na japë më shumë kohë për t’iu përgjigjur çdo sulmi të befasishëm, probabiliteti i të cilit është minimal siç janë aktualisht gjërat,” thekson Marek Swierczynski , kreu i departamentit të sigurisë dhe marrëdhënieve ndërkombëtare në Polityka Insight, i cili merret me me analizën e politikës polake. “Ai mund të sigurojë një pozicion më të fuqishëm mbrojtës kundër tokës dhe – nëse është i pajisur siç duhet – sulmi ajror i nivelit të ulët, me lëvizje të ngadalshme. Mësimet e nxjerra nga lufta në Ukrainë tregojnë se një pozicion mbrojtës i përgatitur mirë dhe mjaftueshëm i drejtuar mund të ngadalësojë një Sulmi i armikut deri në pikën ku do të arrinte kulmin dhe do të thyhej shumë më shpejt se zakonisht”, shpjegon Swierczynski.
Në Finlandë, fortifikimet janë padyshim një burim i fuqisë ushtarake. Ushtria stërvit forcat e saj për të ndërtuar fortifikime, por në Finlandë, thotë Toveri, ata nuk ndërtojnë vargje të gjata llogore siç bëjnë ukrainasit. “Pozicionet tona luftarake zakonisht kanë dy ose tre ushtarë me mbrojtje ajrore, gjë që krijon një rrjet pozicionesh reciprokisht mbështetëse të mbrojtura nga fushat e minuara. Kjo është shumë më e vështirë për t’u shkatërruar sesa linjat e llogoreve,” thekson ai. Përfundimi, thotë ai, është se meqenëse kërcënimi është nga artileria e rëndë ruse dhe tani dronët, fortifikimet u ofrojnë ushtarëve mbrojtje shumë më të mirë. Gjithashtu, industria finlandeze mund të ndërtojë shpejt elemente betoni dhe druri për fortifikime të tilla. Finlanda, meqë ra fjala, po ndërton gjithashtu kala të reja, dhe vendndodhjet e tyre janë informacione konfidenciale.
Planet e Polonisë dhe përvojat e mira të Finlandës sugjerojnë, siç thotë Braw, që çdo vend që kufizohet me një Rusi gjithnjë e më agresive duhet të ngrejë fortifikime përgjatë kufijve të saj. Druri dhe shtyllat janë më pak të vlefshëm se ushtarët.
Por gjenerallejtënant Ben Hodges në pension , një oficer këmbësorie që komandonte forcat amerikane në Evropë nga 2014 deri në 2017, paralajmëron se fortifikimet janë po aq efektive sa mbështetja njerëzore dhe ajrore. “Kalaja dhe pengesat si fushat e minuara dhe kanalet antitank janë efektive vetëm nëse mbulohen nga zjarri artilerie ose raketash… Përndryshe, forca sulmuese mund të fitojë vrull dhe të ekzekutojë përparimin e synuar,” thotë Hodges.
Paralajmërime nga ekspertët
Gjithashtu, siç shpjegon ai, fortifikimet duhet të jenë të thella dhe duhet të integrohen siç duhet në planet e mbrojtjes së NATO-s për rajonin, përndryshe planet mund të prishen nga pengesa dhe fortifikime që nuk janë plotësuese me planet e mbrojtjes. Fortifikimet e projektuara nga një vend individual mund të pengojnë ushtarët nga vendet aleate që i vijnë në ndihmë në situata krize, sepse mbrojtësit duhet gjithashtu të veprojnë pranë kufirit. Gjithashtu, fortifikimet konsumojnë burime të konsiderueshme dhe janë të shtrenjta.
Kjo do të thotë se fortifikimet e planifikuara të Polonisë do të jenë të dobishme vetëm nëse planifikuesit e NATO-s i dinë të gjitha detajet rreth tyre. Nuk dihet se sa të detajuara janë planet e Polonisë, sepse vendndodhjet e kalasë me shumë gjasa do të mbahen sekrete. “Ne ende nuk kemi një ide të plotë se sa e thellë, e gjerë, sa mirë e armatosur do të jetë ajo linjë e fortifikuar dhe cilat do të jenë qëllimet e saj”, thekson Swierczynski. “Në kuptimin që kjo është një mundësi për të lehtësuar forcat, unë mendoj se në fakt do të ketë efektin e kundërt. Do të duhet të ketë fuqi punëtore dhe kjo barrë do të bjerë mbi forcat e armatosura,” shton ai.
Detyra të tilla roje ka të ngjarë të kryhen nga anëtarë të Forcave të Mbrojtjes Territoriale, një degë e forcave të armatosura që ka përgjegjësi të veçantë për mbrojtjen e atdheut dhe anëtarët e së cilës shpesh vendosen me kohë të pjesshme në rajonet e tyre të origjinës, por, siç shpjegon Swierczynski, do të kërkohet mirëmbajtjen dhe furnizimin e inxhinierëve dhe logjistëve ushtarakë.
Por, si me të gjitha përpjekjet për parandalim, ajo që ka vërtet rëndësi është nëse sulmuesi i mundshëm heziton të sulmojë. T’i bësh të qartë Rusisë se Evropa e merr seriozisht kërcënimin mund të vlejë shumë, por nëse planet shkaktojnë vetëm habi në Kremlin, atëherë ato nuk ia vlen të zbatohen, thekson autori. Megjithatë, për momentin mund të spekulohet vetëm për diskutimet brenda mureve të Kremlinit, por nëse media ruse “çmendet” për shkak të kësaj lëvizjeje, mund të jetë një nga shenjat se po funksionon”, përfundon Elisabeth Braw në një artikull për Foreign. Politika .
