Ben BLUSHI
Dje isha i ftuar në Divjakë ku nga shoqata e gazetarëve të Fierit, mu dha çmimi Aristidh Kola për kontributin në media dhe letërsinë postmoderne shqiptare.
Deri dje nuk e dija se prej 5 vjetësh ekzistonte ky çmim, që mban emrin e një arvanitasi të madh si Aristidh Kola, i cili ia dedikoi jetën qytetërimit të vjetër shqiptar për të cilin besonte se është edhe më i vjetër se qytetërimi helen.
Atmosfera e Divjakës ishte shumë e bukur, qyteti ishte i mbjellë me lule, vajzat e vogla kërcenin valle myzeqare, ndërsa kryetari i Bashkisë mbante në kokë një takije të bardhë, si Vlashi që i hipën kuajve të kuq, në filmin e babait tim Pylli i Lirisë.
Kur isha i vogël babai më çonte shpesh në Divjakë për të ngrënë një peshk që unë nuk e haja dot nga halat, poshtë pishave ku xhiroheshin filmat e kinostudios.
Dy vjet më parë isha kthyer në Divjakë për të fotografuar plazhet e zhveshura që laguna i zvogëlon çdo ditë nga pak, duke i gëlltitur si e uritur bashkë me peshqit, halat e të cilëve tani nuk më frikësojnë më.
Unë bëra dhe dje shumë fotografi, disa vajza ishin zhveshur dhe po merrnin rreze, disa peshkatarë po kapnin ndonjë merluc, disa djem luanin me top, ca francezë ecnin zbathur në rërë, ndërsa makinat ngecnin në llucën e lagunës mikpritëse.
Kur dielli u fsheh pas një reje të lehtë, u largova nga Divjaka me një kujtim më shumë nga ceremonia e çmimit, bashkë me pllakën e çmimit, për të cilin falenderoj mikun tim Lad Muca, një gazetar kurajoz, që i ngjan një personazhi të shkrimtarit të madh peruan, Mario Vargas Ljosa i cili u nda nga jeta para një jave.
