Aleksandër Çipa
La pas kënaqësitë ende të shijueshme, në shkrimet e tij, për lexues të sotëm dhe të ardhëm. Iku duke na lënë në atë qesëndinë e njohur të tij, në ciklin e dikurshëm të së përditshmes “ Shqip” tek rubrika “ Shqypni tavolinash”.
Ikja e tij si tek Lamja ishte me hoka. E provokoi me herët dhe e mori tash… Në këtë ikje pakthim dhe të pabujshme si për të na lënë në gravitetin e së pakthyeshmes njerëzore, të cilën më së miri, na e sintetizon poeti i ndjerë modest i Gjirokastrës:” Do të shkojmë, more të mjerë/ mbi kokë do na venë një gur/ për të vajtur do të vemi/ për të ardhur, s’vimë më kurrë!”
Lame la shenjat dhe sidomos, kujtimet e një koniciani qesëndisës në shkrime. Në dhjetra të përditshme të Shqipërisë, la një publicistikë atipike si autor në disa zhanre të gazetarisë së shkruar.
Shkrimshkroi gjatë në kohë, duke mishëruar një stil të dallueshëm dhe të shqueshëm jo vetëm në koleksionet e shtypit shqiptar të më shumë se tri dekadave, por edhe në disa libra dhe bashkëbotime që cmohen e do të cmohen për mendim dhe gjetje, për referenca dhe evokime sa prej historisë e kukturës aq edhe prej shtetarësisë dhe institucionalizmit shqiptar.
Artan Lame është aktivisti i paepshëm dhe i investuar i memorialistikës dhe disa derivateve të saj në historinë e së shkuarës sonë shtetërore e kombëtare.
Artan Lame nuk u rresht së kërkuari dhe koleksionuari artefakte nga heraldika shqiptare, nga uniformat dhe kostumografia gardiste kombëtare, ceremoniale dhe rituale shtetërore si dhe orendi-faktet e administratës dhe shtetarësisë mbretërore e republikane shqiptare.
Letërsia memorialistike dhe ajo kulturologjike e Artan Lames, është një materie e vlershme shkrimore për të na grishur në të sotmen dhe të ardhmen, si lexues dhe zelltarë të shkrimit, për cmimin e këtij modeli.
Lames i cmojmë si miq, bashkëpunëtorë, lexues dhe njohës të pasioneve prej stoiku, rëndësinë e projekteve, të cilat ia ndërpreu vdekja dhe na i la pothuajse gati, sikundër është muzeu i veshjeve zyrtare ceremoniale….
Lame, shakanë me vdekjen dhe qesëndinë fisnike na i la në shumicën e jetës së vet, ndërsa shkoi me ndërprerjen e shumëckaje që kishte si ide dhe projekte për më tej.
Iku, duke lënë pas edhe të zakonshmet e jetës vetiake dhe familjare, të nëpunësisë dhe të ushtrimeve publike në institucione dhe zyra. Shkoi, madje duke ekspozuar deri në artikulim të fjalëve të fundit, shpesh shëmbëllsinë e vet si ofiqar, me burokracinë e sarkasmëzuar nga Noli e Konica…
Në kohën e tejzgjatur të tranzicionit, Lame me pak shokë, kryesoi mbrojtësinë për trashëgiminë dhe asetet e saj fizike nëpër kryeqendrat tona urbane dhe në qendrat e harruara apo të humbura. Sa më shumë u morr me ato, aq më shumë e humbi pafajësinë..!
Sot Artan Lame e hoqi frymën përfundimisht nga gjoksi i vet. Në lamtumirë dhe sidomos,në castin e lajm-marrjes për këtë ikje, shumë prej miqve të vet, i la në deklaratën falimentuese:” Nuk kam fjalë!”.
Për Njeriun e fjalës fjala është vec buruese. Do ta ujdisin më tej, paskëtaj fjalën dhe dhimbjen, pengun dhe pikëllimën për humbjen e tij në qiej të tjerë të së njëjtës tokë.
Lame, ndërsa po shkon nën dhe, si njohës dhe miq të tu, vërrejmë dhe ndiejmë firasjen në hapësirën tonë kombëtare të të tillëve si ti. Ishe jo vetëm pasionant për shumë gjëra që i vlejnë shoqërisë dhe identitetit, por gjithaq një gjurmëlënës që na tregon e do të tregosh udhën e së shkuarës sonë drejt një të ardhmeje që s’e dimë! Faleminderit!
Mbi gurin nën të cilin do të prehesh, kohë pas kohe kujtesëtarët që do të të vijnë, do të cmojnë si 58 vjecarin me mendim të plakëruar…!


Të gjitha reagimet:
3