Teksti Inspirim nga poezia e prof.dr. Migena Arllati, me titull :” Gurë të lodhur nga pakuptimësia”
Nga:Musa Kurhasku
Në këtë Kosovë të lodhur nga pritjet, nga premtimet dhe nga shpresat që avullojnë si tym mbi ujëra që nuk lëvizin më, duket sikur çdo gjë ka hyrë në një fazë të rëndë të amullisë. Poezia e Migena Arllatit, me metaforën e gurëve të heshtur të lumit, nuk është thjesht një përfytyrim letrar, është një pasqyrim i thellë i një populli të ngurtësuar nga zhgënjimi dhe harresa.
Këta “gurë”, që janë qytetarët – kanë pushuar së foluri, jo sepse nuk kanë çfarë të thonë, por sepse askush nuk i dëgjon më. Ata janë aty, në heshtje, duke bartur mbi supe peshën e fjalëve boshe dhe të premtimeve të harruara. Kanë parë shumë, kanë dëgjuar gjithçka, por janë mësuar të mos presin më asgjë.
Ndërkohë, institucionet e vendit janë zhytur në një krizë funksionale dhe morale. Në vend të përfaqësimit të qytetarëve, kemi një parlament që përngjan me “shpellën e betejave verbale”, ku mikrofonët ndizën dhe fiken si kërpudha pas stuhisë, jo për të ndërtuar, por për të rrënuar çdo besim që ende mund të ketë mbetur.
Në këtë zhurmë që ngjan me bubullima pa stuhi, e vërteta mbetet një zog i ngujuar në rrjeta frazash të thata e të ashpra. Politikanët, që dikur shiheshin si kalorës të bardhë, sot janë kthyer në figura që “braktisin kuajt në baltë” dhe ndërtojnë “kështjella prej tymi”, mbi ujërat që nuk ecin, mbi popullin që nuk përparon.
Ky është një realitet që kërkon reflektim të thellë shoqëror. Sepse kur edhe lumi – simbol i rrjedhës dhe jetës – shndërrohet në një masë pluhuri pa emër, atëherë kemi humbur orientimin si shoqëri dhe si komb. Kur Atdheu s’është më dhe, por një fjalë që rëndon mbi shpinën e qytetarit të braktisur, atëherë heshtja bëhet një akt proteste, një britmë që nuk dëgjohet.
Në këtë heshtje të rëndë, është koha të ndalemi. Jo për të heshtur bashkë me “gurët”, por për të dëgjuar atë çfarë heshtja po na thotë. Sepse përndryshe, rrezikojmë që, një ditë, të mos mbetet as lumi, as guri, as emri.
