Ukrainasit janë vërtet të lodhur nga lufta që Rusia u ka imponuar, nga sakrificat, shkatërrimet dhe humbjet e mëdha që ajo ka shkaktuar, si dhe nga zvarritja e mbështetësve të saj perëndimorë, veçanërisht SHBA-së nën Donald Trump, e cila tani po këmbëngul, sipas fjalëve të zëvendëspresidentit DJ Vance, se Rusia dhe Ukraina mund të “detyrohen” të bëjnë paqe nga udhëheqësi amerikan.
Po, ukrainasit duan që lufta të mbarojë, por jo me çdo çmim: mbi të gjitha, ata nuk duan të dorëzohen duke i dhënë Rusisë gjithçka që ajo ka sekuestruar ose që po kërkon në këtë moment.
Presidenti Volodymyr Zelensky e ka bërë të qartë këtë. Dhe ai k
Kjo ngre pyetje. Po në lidhje me të drejtën ndërkombëtare dhe Kartën e OKB-së? A nuk do të duhet Rusia të paguajë çmimin për pasojat e tmerrshme të luftës?
Megjithatë, fakti është se Rusia pushton rreth 20 përqind të territorit të Ukrainës dhe Administrata Trump është mjaftuar duke e qetësuar Rusinë, duke dobësuar kështu çdo përgjigje të përbashkët perëndimore.
Pra, nëse pritet që realizmi dhe pragmatizmi të mbizotërojnë në kushte të vështira, kompromisi mund të jetë që status quo-ja në terren të pranohet përkohësisht de facto, por sigurisht jo de jure.
Dhe këtu, ka pyetje të tjera të menjëhershme: çfarë duhet bërë me miliona persona të zhvendosur nga këto territore të pushtuara që janë bërë refugjatë jashtë vendit ose persona të zhvendosur brenda vendit në Ukrainë?
a theksuar se kushtetuta ukrainase nuk e lejon atë ose askënd tjetër t’ua lëshojë territorin e vendit të tjerëve.
Kush do ta ndihmojë Ukrainën të përballojë detyrën e madhe të rindërtimit nëse siguria dhe perspektivat e saj dëmtohen nga forca të fuqishme të jashtme që veprojnë në interesat e tyre cinike?
Çfarë duhet të marrë Ukraina në këmbim të lëshimeve të detyruara të llojit që me sa duket është duke u diskutuar – tokë për paqe? Sigurisht jo vetëm një armëpushim të përkohshëm apo mbyllje të hapësirës ajrore?
Çfarë garancish sigurie do të marrë Ukraina në këmbim të pranimit të përkohshëm të vjedhjes dhe plaçkitjes së paligjshme dhe – në realitet – barbare të territorit të saj nga Rusia, dëbimit ose likuidimit të banorëve të saj ukrainas dhe shkeljes së rrezikshme të së drejtës ndërkombëtare?
Duhet të jetë diçka në drejtim të integrimit të përshpejtuar në NATO dhe/ose BE. Përndryshe, siç e dinë të gjithë, rusët thjesht do të riorganizohen dhe do të sulmojnë përsëri kur t’u shkojë për shtat. Së bashku me Kinën, Iranin, Korenë e Veriut dhe shtetet e BRICS, Rusia do ta shohë Perëndimin si një fuqi të shpenzuar që mund të sfidohet pa u ndëshkuar.
Shkurt, me siguri do të ketë disa që janë të gatshëm të pranojnë paqen me çdo çmim. Por ata janë në pakicë.
Dhe është shumë demoralizuese të dëgjosh Vance-in të deklarojë në mënyrë të papërgjegjshme në emër të shefit të tij: “Amerikanët, mendoj, janë të lodhur duke vazhduar të dërgojnë paratë e tyre, dollarët e taksave të tyre në këtë konflikt të veçantë…”
Ukrainasit e kanë parë shumë mirë se çfarë do të thotë pushtimi dhe dominimi rus – shkatërrimi barbar i kombit të tyre, i fortesës së tyre demokratike në kufirin lindor të Evropës dhe triumfi i imperializmit despotik antiperëndimor rus.
Ukrainasit e dinë se duhet të këmbëngulin, edhe nëse braktisen ose tradhtohen nga miqtë e tyre të supozuar. Shfarosje, skllavëri ose rezistencë për aq kohë sa të duhet. Ky është realiteti i hidhur dhe zgjedhja me të cilën përballen.
Sot, në këto kohë të pasigurta, ukrainasit mbështeten në mirëkuptimin, solidaritetin dhe mbështetjen e botës së lirë dhe jo në ndonjë pakt iluzional dhe egoist me djallin që do t’i çojë patjetër të gjithë ose disa prej tyre, dhe ndoshta edhe disa nga fqinjët e tyre, në ferr./Kyevpost
