Në fillim të shekullit të 20-të, pushimet në det nuk ngjanin me skenat e sotme të plazheve tërheqëse dhe notarëve me kostume banje shumëngjyrëshe. Deti ishte më shumë një sfond dekorativ sesa një vend për pushim aktiv për zotërinjtë nga shtresat e larta shoqërore. Plazhet përdoreshin për të ecur me fustane dhe kostume të gjata, ndërsa marrja e rrezeve të diellit konsiderohej e padëshirueshme. Lëkura e bardhë, “prej porcelani” ishte një shenjë prestigji dhe aristokracie. Pastaj hyn në skenë një grua që jo vetëm riformësoi modën, por pothuajse aksidentalisht ndryshoi mënyrën se si e përjetojmë turizmin në det.
Në vitin 1923, Coco Chanel qëndroi në Rivierën Franceze, në resortin e atëhershëm ende ekskluziv dhe më pak të njohur të Deauville. Ai vit ishte një pikë kthese për turizmin bregdetar. Duke u kthyer nga një udhëtim i shkurtër me varkë, ajo e gjeti veten dhe fotografët me fytyra dhe shpatulla të nxirë. Deri atëherë, një “gabim” i tillë do të kishte qenë një skandal shoqëror.
Megjithatë, Chanel e shndërroi aksidentin në një trend me instinktin e saj revolucionar të modës. Lëkura e saj e nxirë, e kombinuar me një gardërobë të thjeshtë dhe të lehtë verore me një bluzë me vija dhe pantallona të gjera, u bë simbol i sofistikimit dhe jetës moderne.
Ndikimi ishte i menjëhershëm. Riviera franceze dhe italiane u bënë epiqendra e një kulture të re pushimesh – jo më sallone të mbyllura dhe tarraca të freskëta, por tarraca të hapura, shezlongje, not dhe rrezitje në diell. Nxirja nga dielli është shndërruar nga një simbol i punës së dobët manuale në një shenjë të kohës së lirë luksoze dhe udhëtimeve ekzotike. Njerëzit filluan të dyndeshin në det në masë, duke dashur të “kapnin” të njëjtën lëkurë të shëndetshme dhe të shkëlqyeshme që Coco mbante me një elegancë kaq të rastësishme.
Turizmi në det mori kështu një dimension të ri. Resortet kanë filluar të përshtaten me mysafirët e rinj. Ka shezllone, çadra, bare të hapura dhe ushqime të lehta pranë plazhit. Garderoba ndryshon, nga rrobat e banjës të rënda dhe ato me shtresa deri te fustanet e gjata, pantallonat e shkurtra dhe kapele elegante. Bregu i Adriatikut, Cote d’Azur, Riviera Italiane, të gjitha vendet lulëzuan, pasi turistët donin të shijonin të njëjtin “luks falas” që Chanel pa dashje promovonte.
Duhet theksuar se Chanel nuk e “shpiku” pikërisht këtë ndryshim vetë, por e përshpejtoi fuqishëm dhe e bëri në modë.
Është e vërtetë se para viteve 1920, rrezitja në diell nuk konsiderohej e dëshirueshme në klasat e larta të shoqërisë. Lëkura e bardhë ishte një shenjë statusi dhe një ngjyrë e nxirë shoqërohej me punëtorët e krahut.
Chanel kaloi vërtet kohë në Rivierën Franceze dhe dihet se është kthyer nga një udhëtim e nxirë nga dielli. Kjo ngjalli interesin publik dhe kontribuoi në një ndryshim në estetikë. Disa historianë të modës theksuan se ajo nuk ishte e vetmja përgjegjëse për atë trend, por ishte një figurë kyçe që e popullarizoi atë në qarqet e modës.
Përhapja e trendit – Është e vërtetë që industria e modës dhe turizmi reaguan shpejt. Veshje më të lehta, vendpushime që ofrojnë shezlongje dhe çadra, dhe popullariteti në rritje i Rivierës si destinacion.
Ndikimi në det dhe turizëm – Coco Chanel nuk e shpiku drejtpërdrejt turizmin në det, por me stilin dhe statusin e saj si ikonë mode, ajo e bëri një lëkurë të nxirë dhe pushime të relaksuara, por elegante, të dëshirueshme midis elitës. Ky trend më pas u përhap në publikun e gjerë.
Në fund të fundit, Coco Chanel nuk ndryshoi vetëm mënyrën se si vishemi për në plazh – ajo ndryshoi vetë kuptimin e pushimeve. Nga “vëzhgimi pasiv i detit”, ne kaluam në shijimin aktiv të tij. Revolucioni i tij estetik dhe shoqëror e shndërroi detin në një pasarelë dhe turizmin bregdetar në një fenomen global.
