Gazeta e respektuar britanike Guardian shkruan se për nacionalistët serbë të ekstremit të djathtë, paqja në Ballkan është vetëm e përkohshme, ashtu si kufijtë. Ata ende ëndërrojnë për një shtet të madh serb…
Serbia nuk mund të qëndrojë neutrale për një kohë të gjatë kur bëhet fjalë për konfliktin midis Rusisë dhe Ukrainës. Të mbetesh asnjanës ndërkohë që xhelati ther viktimën do të thotë të jesh moralisht me xhelatin.
Qëndrimi i Serbisë ndaj luftës në Ukrainë kërkon një kontekst shtesë. Ndërsa në vende të tjera agjencia shtetërore ruse e lajmeve Sputnik dhe kanali televiziv rus RT përhapin propagandën e Kremlinit, në Serbi shumica e mediave vendase sillen sikur ata vetë janë pjesë e makinës ruse nën komandën e Kremlinit. Problemi sigurisht nuk kufizohet vetëm në media. Serbia kurrë nuk ka hequr dorë nga ideologjia nacionaliste serbe e madhe që çoi në luftërat në ish-Jugosllavi. Përjashtimi i vetëm ishte sundimi i shkurtër kryeministror i Zoran Gjinxhiqit , por që u ndërpre me vrasjen e tij në vitin 2003, shkruan Guardian.
Udhëheqësit e sotëm politikë serbë ishin pjesëmarrës në luftërat e viteve nëntëdhjetë. Vuçiq ishte një zyrtar i lartë i Partisë Radikale Serbe të të dënuarit për kriminel lufte Vojislav Sheshelj . Partneri i tij i koalicionit Ivica Daçiq , kreu i Partisë Socialiste të Serbisë, ishte zëdhënësi i Slobodan Millosheviçit . Një nga bashkëpunëtorët më të afërt të Vuçiqit, ministri i Brendshëm Aleksandar Vulin, filloi karrierën e tij si zyrtar i së Majtës Jugosllave, një parti e themeluar nga gruaja e Millosheviçit, Mirjana Marković. Ministrja e sotme për Integrime Evropiane, Jadranka Joksimoviq ajo ka punuar në revistën e partisë radikale serbe Velika Srbija, emri i së cilës (Velika Srbija) flet vetë. Udhëheqësit politikë serbë ende nuk e njohin publikisht Srebrenicën si gjenocid. Nuk ka pasur përballje me të kaluarën në nivel shtetëror. Përkundrazi, elitat politike, mediatike, kulturore, kishtare dhe sociale vazhdojnë të mohojnë përgjegjësinë e Serbisë për krimet e luftës. Revizionizmi historik i kohëve të fundit në Serbi sugjeron se serbët ishin viktima, jo kriminelë. Kriminelët serbë të luftës të dënuar ndërkombëtarisht kthehen në shtëpi pas vuajtjes së dënimit, kështu që ata priten si heronj dhe u jepet hapësira mediatike për të paraqitur versionin e tyre të së vërtetës, të cilën ata besojnë se Gjykata e Hagës, natyrisht, nuk mund ta kuptonte.
Për nacionalistët serbë të ekstremit të djathtë, paqja në Ballkan është vetëm e përkohshme, ashtu si kufijtë. Ata ende ëndërrojnë për një shtet të madh serb që do të përfshijë Kosovën, Malin e Zi, Republikën Srpska dhe pjesë të Kroacisë. Realizimi i asaj ëndrre tani nuk është i mundur, por nacionalistët janë të duruar. Pas disfatës në luftërat jugosllave, ata u tërhoqën për të lëpirë plagët e tyre, për të ndezur urrejtjen ndaj fqinjëve të tyre dhe përmes mediave e mbanin popullsinë në gjendje të gatishmërisë luftarake. “Duhet të presim derisa të ndryshojnë rrethanat ndërkombëtare”, është një nga narrativat kryesore të propagandës ruse të vendosur në tregun serb, e cila është filtruar nëpër pjesë të mediave serbe për më shumë se dy dekada.
Ultra-nacionalistët serbë prisnin që Rusia të hynte në një ‘konflikt vendimtar me Antikrishtin perëndimor, për të mposhtur Evropën e pafe dhe SHBA-në dhe për të vendosur një rend tjetër botëror’. Ata kanë arritur të besojnë në Putin si një mesia dhe ta imagjinojnë atë si një version të përmirësuar të Slobodan Millosheviçit: sundimtar i një perandorie të fuqishme me një arsenal bërthamor në dispozicion.
Kur Rusia pushtoi Ukrainën, ndjekësit e Putinit menduan se ora e tyre kishte ardhur; ishte fillimi i një përmbysjeje të madhe në të cilën rendi i vjetër do të përmbysej dhe nga rrënojat e tij do të lindte një botë në të cilën sovraniteti, kufijtë dhe traktatet ndërkombëtare nuk kishin rëndësi. Në vend të ligjit ndërkombëtar dhe xhinglave të tjera perëndimore, ligji i xhunglës do të mbizotëronte, siç e dikton tradita autoritare. Vende si Serbia, të cilat ata besojnë se favorizohen nga sundimtari i fronuar në Kremlin, do të fitonin të drejtën për të përfunduar atë që filluan tre dekada më parë.
Lavdërimi i agresionit kriminal të Rusisë kundër një vendi sovran mund të duket i çuditshëm për ata që nuk janë iniciuar. Por, siç thotë ai, ne që jetojmë në zemër të errësirës, një vend, heronjtë e të cilit janë Sllobodan Millosheviq , Radovan Karaxhiq dhe Ratko Mlladiq, nuk presim asgjë më të mirë.
Ata që ende besojnë në teoritë e konspiracionit për masakrën në Markale të Sarajevës në 1994, se ajo ishte inskenuar dhe se kufomat e copëtuara ishin në të vërtetë kukulla, do t’i besojnë lehtësisht propagandës së ngjashme për masakrën e civilëve në Buçë. Nëse hienat mediatike mund të tallen me viktimat e gjenocidit në Srebrenicë në TV prime, pse duhet të vajtojnë viktimat e krimeve të Putinit? Siç ka thënë shkrimtari dhe mendimtari i madh serb Radomir Konstantinoviq në vitin 1991: “Ne jetojmë në një botë (nëse kjo është jeta) në të cilën monstruozja bëhet e natyrshme, dhe e natyrshmja bëhet monstruoze”. Fatkeqësisht, diagnoza e tij për Serbinë nuk ka humbur aspak saktësinë e saj, përfundon Guardian. /Kosovatimes/
